Thionamides zijn een groep medicijnen die de productie van het schildklierhormoon kunnen blokkeren. Twee klassieke thionamides zijn propylthiouracil (PTU) en methimazole (MMI). Beide medicijnen lijken even goed te werken, maar toch zijn er enkele verschillen. De halfwaardetijd van MMI is bijvoorbeeld langer dan van PTU. Hierdoor blijft het medicijn langer in het lichaam en heeft het een langer effect. Hierdoor hoeft de patient het medicijn slechts 1x per dag in te nemen (MMI), terwijl PTU 3-4x per dag ingenomen dient te worden. Verder heeft PTU meer bijwerkingen als koorts, hoofd en gewrichtspijn dan MMI en kan PTU mogelijk leiden tot levensgevaarlijke ontsteking van de lever. Hierdoor wordt de voorkeur gegeven aan MMI boven PTU.

Tijdens een zwangerschap wordt de voorkeur echter gegeven aan PTU, omdat PTU veiliger is tijdens zwangerschap. MMI wordt geassocieerd met een zeldzaam geboorte defect waarbij de huid niet volledig aangemaakt wordt en daarom wordt het gebruik hiervan afgeraden tijdens het eerste trimester van de zwangerschap. Tijdens het eerste trimester van de zwangerschap wordt de huid aangemaakt, waardoor tijdens het tweede en derde semester wel gewoon MMI ingenomen kan worden. Dit wordt gedaan om de kans op leverontsteking (bijeffect van PTU) zo klein mogelijk te houden.

Gemiddeld genomen zal de behandeling met thionamides bij 50% van de patienten zorgen voor genezingen. Echter wordt er hier wel van een gezonde patientenpopulatie uitgegaan. Over het algemeen hebben mannen en oudere patienten een verminderde kans op genezing.

Naast thionamides kunnen corticosteroiden, zoals prednison ook de productie van het schildklier hormoon TSH verminderen. Prednison onderdrukt het immuunsysteem waardoor het immuunsysteem niet langer antistoffen maakt die de schildklier laten groeien. Hierdoor wordt verergering dus voorkomen. Te lang gebruik van prednison wordt afgeraden omdat het de ziekte van cushing kan veroorzaken. Het gebruik van corticosteroiden alleen is niet voldoende voor de behandeling van de ziekte van Graves, omdat de schildklier nog steeds schildklierhormonen kan maken. Toch kan een combinatietherapie van corticosteroiden en thionamides bevorderlijk zijn voor het herstel.

Een andere schildklier remmer voor de ziekte van Graves is Carbimazol. Carbimazol remt de productie van het schildklier hormoon. Normaal gesproken heeft de schildklier nog een reserve voorraad van schildklierhormoon die het nog vrij kan geven. Hierdoor kan het zijn dat carbimazol niet direct de symptomen van de ziekte van Graves kan remmen, maar zal dit wel doen zodra de reserve voorraad in de schildklier op is. Normaal gesproken wordt dit medicijn 6-8 weken voorgeschreven en dient eenmaal per dag ingenomen te worden

Ga nu verder naar de behandeling van de ziekte van Graves met radioactief jodium.