De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte die wordt gekenmerkt door een gezwollen schildklier, vermoeidheid en verhoogde hartslag. De ziekte van Graves is voor het eerst is beschreven door Robert James Graves in 1835. Een auto-immuunziekte betekent dat het afweersysteem zich richt op delen van het eigen lichaam. Bij deze ziekte vormt het lichaam antistoffen tegen de schildklier. Het gevolg is dat de schildklier extra hormonen gaat maken en deze hebben een effect op verschillende delen van het lichaam. Daarom kunnen de symptomen bij patiënten erg uiteen lopen en kan er veel verschil zitten tussen verschillende patiënten.

De ziekte van Graves is een van de meest voorkomende auto-immuunziekten en het treft ongeveer 0,5% van de bevolking. Ongeveer 50-80% van de overactieve schildklieren wordt veroorzaakt door de ziekte van Graves. De ziekte ontwikkelt zich het meest bij mensen tussen de 40 en 60 jaar, maar ook andere leeftijdsgroepen kunnen de ziekte ontwikkelen. Vrouwen hebben meer kans op het ontwikkelen van Graves dan mannen, maar ook rokers, erfelijke factoren en patiënten met andere auto-immuunziekten hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van Graves

De klachten van patiënten met de ziekte van Graves hebben vaak te maken met energie behoefte. Dit komt omdat het schildklier hormoon effect heeft op de stofwisseling, dus met het verkrijgen van energie, maar ook het gebruiken van energie. Door het teveel aan schildklierhormoon is het lichaam constant bezig het lichaam te voorzien van energie, terwijl dit niet nodig is. Daarom hebben veel voorkomende klachten/symptomen te maken met vermoeidheid, overmatig transpireren, gewichtsverlies of spierzwakte. Echter, de meest voorkomende symptomen bij de ziekte van Graves zijn een gezwollen schildklier, een verhoogd hartritme (tachycardie) en last van de ogen.

Lees nu verder over de oorzaak van de ziekte van Graves.